Kitap Ruhu

Akşam saat 23.37 idi. Nesrin her zamanki gibi kahvesini ve kitabını alıp, balkona çıkıp kitabını okurdu. Nesrin’e kitap okumak çok iyi geliyordu. Yalnızlığı ve sessizliği çok seven, çok meraklı bir kişiliğe sahipti. Bu yüzden kitaplara aşıktı. Evet evet, kitaplara aşıktı! Bir oda dolusu kitapları vardı. Tüm servetini nerdeyse kitaplara yatırıyordu. 

    Nesrin yine bir kitabın sonuna gelmişti. İçeri gidip yeni bir kitap alıp, yerine geçip, okumaya devam etmişti. Her okuduğu kitabı çok seviyordu fakat bu sanki bir başkaydı. Bu kitap adeta bir aynaydı. 

—Bu kitap resmen beni anlatıyor, çok akıcı bir kitap.

İnternetle fazla uğraşmazdı, her bilgiyi kitaplardan alırdı. Kelime dağarcığını, konuşma kabiliyetini, edindiği her şeyi kitaplara borçluydu. Üslubu da tıpkı konuşması gibi çok güzel, akıcıydı. Bundan dolayı her kitabın sonunda edindiklerini düşünür, duygulanır; kitabının hakkını vererek minnettarlığını ifade ederdi. 

Bir çoğu onu sosyalleşmeyen, kitaplara kendini adayan, iletişimsiz olarak görüyordu. Fakat onun kitaplardan edineceği bilgiler, kitap sevgisi vs. haricinde bir diğer amacı da annesini kitaplardan aldığı bilgiyle geri getirebileceği inancıydı. Aslında öyle değildi, sanıyordu.

Annesini daha 12 yaşındayken kaybetmişti. Babası fazla ilgilenmiyordu hatta hiç ilgilenmiyordu. Nesrin bu yüzden farklı bi eve çıktı, hayatına yalnız devam etti. Daha doğrusu annesini geri getirmeye hayatını adadı. Annesi onun en yakın arkadaşıydı. Her şeyini anlatabildiği sadece annesiydi. Annesi gidince kafayı yemişti adeta. Kitaplarla huzur buluyordu. Annesinin geri gelmeyeceğinin farkındaydı ama bir ümit diyordu. 

Ağlayarak annesinin dönmesi için dua etmişti. 

Nesrin, gelmeyeceğini anlayıp pes etmişti ve annesi için bir kitap yazıp huzur bulmuş; kendini öyle avutmuştu. 

     

  

Yazar: CENNET KURNAZ  8/F SINIFI