GELECEĞİNİ BİLİYORDUM

O gün... Günlerden o gündü.Soğuk,kanlı ve ürpertici bir gündü.kimisi ölmüş,kimisi sağ kalmış.Neyseki askerin en iyi arkadaşı hala yaşıyordu.Arkadaşının yere yığıldığını,sağ mı,ölü mü diye kontrol edene kadar haberi yoktu olanlardan.Arkadaşının yerde yatıyor olduğunu görünce sırtından vurulmuşa döndü.Ateşler,gözün gözü göremeyeceği niteliğinde;savaş atmosferi kafayı bir saniye bile havaya kaldıramayacak kadar yağan mermiler...Arkadaşına doğru koşarken,diğer bir arkadaşı onu yakasından çekti:"Delirdin mi ? Gitmeye değer mi? ölmüştür çoktan,kendi xanınıda atarsan ateşe nice olur halimiz? Onun için yapacak bir şey ne yazık ki kalmadı.Kendi canınıda tehlikeye atma."Asker onu dinlemedi ve arkadaşının yanına doğru gitti.Vardığında ise arkadaşı yarı baygın şekilde yerde yatıyordu.Arkadaşı konuşmaya başladı."Geleceğini biliyordum,beni kurtaracağını biliyordum."Derken son nefesini verdi.Asker perişan olmuştu.Arkadaşını şehit olarak toprağa verdiketen sonra artık onun için yaşamanın bir anlamı yoktu.Kendini yapayalnız hissediyordu.Ama onun içini rahatlatan tek bir şey vardı.O da son kez arkadaşının sesini duyabilmek ve ona son kez sarılmaktı.